ای داور زمانه که از وصف رای تو

خاطر شدست مطلع خورشید انورم

از وصف خلق و رای تو تا گفته ام حدیث

مجلس منور آمد و مشکو معطرم

عرضیست مر مرا که زداید ز دل ملال

لیکن به شرط آنکه دهدگوش داورم

اکنون دو هفته است که دار ملک فارس

بی آفتاب عون تو از ذره کمترم

نه والی ولایت و نه عامل عمل

نه خازن خزینه نه سردار لشکرم

نه میر و نه وزیر و نه سالار و نه سپاه

نه ایلخان نه ایل بگی نه کلانترم

نه میر بهبهان و نه خان برازجان

نه قاید زیاره و نه شیخ بندرم

نه ضابط کوار و نه بگلربگی لار

نه دزدگیر معبر و نه دزد معبرم

نه کدخدا نه شحنه نه پاکار و نه عسس

نه محتسب نه شیخ نه مفتی نه داورم

نه صاحب ضیاعم و نه مالک عقار

نه برزگر نه راعی گوساله و خرم

نواب نیستم که دهندم به صدر جای

بواب هم نیم که نشانند بر درم

نه مرده شو نه گورکنم نه کفن نویس

نه ذکرخوان مرده نه دزد کفن برم

نه تاجر خسیسم و نه فاجر خبیث

نه غرچهٔ لئیم و نه قواد منکرم

بقال نیستم که نمایم ز بقل سود

نقال هم نیم که از آن نقل برخورم

نه شعرباف شهر نه صباغ مملکت

نه موزه دوز ملک نه دباغ کشورم

نه کاسه گر نه کاسه فروشم نه کاسه لیس

نه کیسه بر نه راه نشین نه قلندرم

نه مرد تیغ سازم و نه گرد تیغ باز

نه مهتر قبیله و نه میر عسکرم

نه شانه بین نه ماسه کشم من نه فالگیر

نه سیمیانگارم و نه کیمیاگرم

رمال نیستم که به قانون ابجدی

از نوک خامه نقطهٔ اعداد بشمرم

نه قاضیم که درگه تقسیم ارث شوی

بینی مساهم پسر و دخت و همسرم

نه واعظم که بینی به هر فریب خلق

تحت الحنک فکنده به بالای منبرم

نه مفتیم که همچو حروف قسم ز کبر

یابی به صدر بزم بزرگان مصدرم

هم روضه خوان نیم که پی کسب سیم و زر

فتح یزید و شمر روان بینی از برم

منت خدای را که ز یمن قبول تو

با هیچ فن به صاحب هر فن برابرم

قناد نیستم ولی اندر مذاق خلق

شیرین سخن به است ز قند مکررم

عطار نیستم ولی اندر مشام روح

مشکین مداد به بود از مشک اذفرم

فصاد نیستم ولی ای ششتری قلم

در سفک خون خصم تو ماند به نشترم

ضراب نیستم ولی از پاکی عیار

نقد سخن گواژه زن زر جعفرم

نساج نیستم ولی آمد هزار بار

خوشتر نسیج نظم ز دیباب ششترم

معمار نیستم که گذارم زگل اساس

کز قدر خود موسس افلاک دیگرم

سلاخ نه ولیک عدو را چو گوسفند

در مسلح ستیزه به تن پوست بردرم

صباغ نه ولی چو ثیاب از خم خیال

هردم هزار معنی رنگین برآورم

استاد شعرباف مخوان مر مراکه من

استاد شعرباف شعور مصورم

با این همه صناعت و با این همه کمال

در پارس بی نشان چو به شب مهر انورم

گر در دیار فارس غریبم عجب مدار

کاندر درون رشتهٔ خرمهره گوهرم

ای داور زمانه ز رفتار اهل فارس

چون بدسگال جاه تو دایم در آذرم

یک تن مرا نگفت که چونی درین دیار

تا بر رخش به دیدهٔ امید بنگرم

یک تن مرا نخواند شبی بر بخوان خویش

از بیم آن گمان که ز خوان لقمه ای خورم

جز چند تن که بر سر این ملک افسرند

گر شیخ و شاب را نکنم قدح کافرم

زان چند تن هم ارچه بود خاطرم ملول

لیکن به آنکه راه مکافات نسپرم

حاشاکه سرکشم ز خط حکمشان برون

ور جای تاج تیغ گذارند بر سرم

فردا بر آستان شهنشه ز دستشان

دست هجا ز جیب شکایت برآورم

زین چند تن گذشته کشم خنجر زبان

وآتش کشد زبانه چون دوزخ ز خنجرم

با حنجری چنان که کشد شعله بر سپهر

پروا نبینی از زره و خود و مغفرم

آخر نه من به دیدهٔ این ملک مردمم

آخر نه من به تارک این شهر افسرم

یارب چه روی داده که اینک به چشمشان

از خار خوارتر شده از خاک کمترم

اینان تمام قطره و من بحر قلزمم

اینان تمام ذره و من مهر خاورم

اینان ز تیرگی ظلماتند و من کنون

چون چشمهٔ حیات به ظلمات اندرم

قرن دگر نماند از ایشان نشان و من

نام و نشان بماند تا روز محشرم

بودی دو هفت سال به کرمان و خاوران

صیت جلال برشده از چ رخ اخضرم

اکون دو هفته نیست که در دار ملک فارس

پنهان ز چشم خلق چوگوگرد احمرم

این شهر قوم لوط و من ایدون چو جبرئیل

زیر و زبر همی کنم آن را به شهپرم

بوجهل وار دشمن جان منند ازآنک

مدحت گر پیمبر و آل پیمبرم

با رأفت تو باک ندارم زکینشان

کاینان تمام مار سیه من فسونگرم

شاهین اگر شوند نیارند از هراس

کردن نظر به سایهٔ بال کبوترم

ور شیر نر شوند نیارند از نهیب

کردن گذر به جانب روباه لاغرم

ایران به شعر من کند امروز افتخار

در پارس چون گدا بر مشتی توانگرم

آنان که گرد اشقرمنشان به فرق تاج

درگردشان نمی رسد امروز اشقرم

معروف بر و بحر جهانم به نظم و نثر

اینک گواه من سخن روح پرورم

کشتی فضلمی به محیط سخنوری

از عزم بادبانم و از حزم لنگرم

گر فی المثل ز من به تو آرند داوری

حالی مرا طلب که نپایند در برم

آری تویی به جاه سلیمان روزگار

اینان چو پشه اند و من آن تند صرصرم

ایدون دو مدعاست مرا از جناب تو

کز شوق آن دو رقص کند جان به پیکرم

یا خدمتی خجسته بفرمای مر مرا

کز رشک خون خورند حسودان ابترم

یا همتی که با دل مجموع و جان شاد

بگذارم این عیال و ازین شهر بگذرم

پویم پی تظلم این ظالمان ب ری

تا داد دل دهد ملک دادگسترم

باده ستور چون کنم و چارده عیال

کآرد هجوم هر شب و هر روز بر سرم

با خرج بی نهایت و با دخل بی نشان

مطعون هر کسانم و مردود هر درم

اکنون کنم دعای تو تا در دعای تو

خرم مگر شود دل بیمار در برم

عمرت چنان دراز که گوید سپهر پیر

خود نامه درنوشت خداوند اکبرم